rangognàre 
ran|go|gnà|re
pronuncia: /rangoɲˈɲare/
verbo intransitivo
(AVERE)
regionale nell'uso settentrionale: lamentarsi, lagnarsi; brontolare
        
Vedi la coniugazione completa
ran|go|gnà|re
pronuncia: /rangoɲˈɲare/
verbo intransitivo
(AVERE)
regionale nell'uso settentrionale: lamentarsi, lagnarsi; brontolare
        Indicativo presente:  io rangogno, tu rangogni
Passato remoto: io rangognai, tu rangognasti
Participio passato: rangognato
Passato remoto: io rangognai, tu rangognasti
Participio passato: rangognato
Vedi la coniugazione completa
permalink
rangifero 2 (s. masch.)
Rangifero 2 (s. masch.)
rangiformico (agg.)
ranglò (s. masch.)
rango (s. masch.)
rangognare (v. intr.)
rangognato (part. pass.)
rangola (s. femm.)
rangolamento (s. masch.)
rangolare (v. intr.)
                
                I nostri siti
                - Dizionario italiano
 - Grammatica italiana
 - Verbi Italiani
 - Dizionario latino
 - Dizionario greco antico
 - Dizionario francese
 - Dizionario inglese
 - Dizionario tedesco
 - Dizionario spagnolo
 - Dizionario greco moderno
 - Dizionario piemontese
 
En français
                
                
                In english
                
                
                In Deutsch
                
                
                En español
                
                
                Em portugues
                
                
                По русски
                
                
                Στα ελληνικά
                
                
                Ën piemontèis
                
                Le nostre applicazioni mobili
                Android